blogs

VERGETEN?

Christian Van Eyken is weer aan het werk als Vlaams Parlementslid. Begin dit jaar werd zijn parlementaire onschendbaarheid opgeheven, en op 27 januari werd hij door een Brusselse onderzoeksrechter formeel verdacht van moord en alvast maar gearresteerd. Van Eyken (61, ex-burgemeester van de Brusselse randgemeente Linkebeek) zou betrokken zijn bij de moord op de echtgenoot van zijn parlementair medewerkster, tevens geliefde. Een dag later werd de man al weer vrijgelaten; het aanhoudingsbevel bleek niet ondertekend door de onderzoeksrechter. Een nieuw arrestatiebevel uitschrijven omwille van dezelfde feiten kan niet,  indien men geen nieuwe elementen aanvoert – en die zijn er blijkbaar niet. Ongelukje?

Onmiddellijk werd hier & daar een tuchtonderzoek geëist, maar Luc Hennart, voorzitter van de Brusselse rechtbank van eerste aanleg en tuchtoverste van de onderzoeksrechter, weigert dat pertinent. Hij zou verklaard hebben: “Natuurlijk is dit erg. Heel erg. Al die moeite om zijn parlementaire onschendbaarheid te doen opheffen. Over eieren lopen om geen fouten te maken. En dan dit. Maar we mogen ons gelukkig prijzen dat het niet met een terrorist is gebeurd.”

Volgens Hennart is de ‘vergetelheid’ een gevolg van de permanente onderbezetting van zijn rechtbank, waarover hij trouwens al herhaaldelijk heeft geklaagd. Door het gebrek aan gekwalificeerd personeel heeft hij naar eigen zeggen al een schoonmaakster tijdelijk moeten aanstellen als griffier. De griffier van de betrokken onderzoeksrechter was dan eigenlijk weer chauffeur bij de rechtbank. In normale omstandigheden is het de griffier die toekijkt of aan alle vormvereisten van gerechtsstukken is voldaan, maar de chauffeur was daar (uiteraard) niet voor opgeleid.

En inderdaad, men verwacht niet dat Christian Van Eyken nu nog eens een keer vier moorden gaat plegen, of zichzelf tot ontploffing zal brengen in de metro. Voor rechtbankvoorzitter Hennart is dit vooral een kans om in de media weer volop de bezuinigingen op justitie aan te klagen. De Belgische regering heeft wel na de laatste aanslagen in Parijs 200 miljoen vrijgemaakt voor justitie, maar die gaat uitsluitend naar  zaken die met terrorismebestrijding te maken hebben. Net zoals op alle andere openbare diensten, wordt ook op het reguliere justitiewerk sterk bezuinigd. Rechtbanken zijn onderbezet, externe deskundigen (psychiaters, tolken en vertalers) moeten makkelijk meer dan een jaar wachten op de betaling van hun rekeningen, magistraten kopen zelf papier en inkt voor de printer omdat daar geen budget voor voorzien is, er is een structureel tekort aan gevangenispersoneel, er zou zelfs geen geld zijn voor het onderhoud en de vervanging van de uniformen. Zegt Hennart: “Ik heb het al vaker gezegd: we krijgen de justitie die we verdienen. Als er geen middelen zijn, krijg je dit soort toestanden.”

 

"IRREGELEITETE ARBEITER"

Pasolini mag dan al enig begrip hebben gehad voor het geweld van politieagenten (http://durieux.eu/blog/obspol-2), in volle aanloop naar de Deutscher Herbst laat Gerhard Zwerenz in zijn stadsroman Die Erde is unbewohnbar wie der Mond (1973) enkele linkse advocaten het volgende uitroepen:

 Student erschießt Polizist: Student ist ein Mörder. Polizist erschießt Student: Polizist handelte in Notwehr. Was gibts da noch zu tun? Nichts geht mehr außer einer Revolution. Den Bullen zeigen! Na eigentlich mehr denen, die hinter ihnen stehen. Bullen sind welche, die dumm genug sind, sich vorschicken zu lassen. Nein, Bullen sind auch Arbeiter, irregeleitete Arbeiter. Ach ach, irregeleitet, die deutschen Wehrmachtssoldaten waren auch irregeleitete Arbeiter. Die SS bestand zum Großteil aus irregeleiteten Arbeitern. Kommt uns bloß nicht mit den Irregeleiteten. Mitgegangen, mitgehangen.

 

FLIKKERLIG: UNGASS 2016

It’s been 17 years since world leaders assembled at the 1998 special session of the United Nations to discuss the global drug problem. The slogan of that meeting was, “A Drug-Free World: We Can Do It.” But they couldn’t do it. The effort to eliminate all drug production and impose a zero-tolerance approach to drug use didn’t work. In fact, these efforts have done more harm than good the world over. 

Open Society Foundations are calling for action to Stop the Harm.

Watch their short movie here.

 

PLEK-PLEK: NAAKTLOPEN

Uit De Standaard van vandaag:

Na meerdere klachten voor "naakt tuinieren, fietsen of dakwerken" is dakwerker V.V. (56) door de Brusselse rechtbank veroordeeld tot één jaar cel. "Ook omdat ik weigerde een cursus te volgen die me het leed zou laten inzien dat ik mijn slachtoffers aandeed."

Slachtoffers? Leed? Is dit België 2015?

Altijd aardig om bij Michel Onfray nog eens na te lezen hoe religie een cultuur heeft gecreëerd die lichamelijkheid haat: "... renoncez à tout usage sensuel et sexuel de votre corps. Vivez la chair comme si vous étiez un cadavre, éteignez en elle toute trace de concupiscence, interdisez-vous les plaisirs sensuels du regard, de l'ouïe, du toucher, de l'odorat, du goût, donnez-lui seulement le strict nécessaire pour survivre."

Théorie du corps amoureux. Paris, Bernard Grasset, 2000, 139.

PLEK-PLEK: PRIVACY

FLIKKERLIG: EVGENY MOROZOV

"La logica del capi­ta­li­smo neo­li­be­rale è tra­sfor­mare ogni cosa in merce. E que­sto vale anche per la privacy."

Un intervista con Evgeny Morozov sul manifestoIl Leviatano di Silicon Valley.

OBSPOL (2)

En plots stuit ik op deze foto van Hugo Correia uit 2012:

 

Persfotografe Patricia de Melo Moreira wordt aangevallen door een politieman tijdens een demonstratie in Lissabon (zie hierover The Guardian).

Als ik dit soort beelden zie, vraag ik mij vaak af: wat bezielt zo'n politieman? Wat bezielt iemand om in te slaan op een ongewapend persoon? De Melo is duidelijk niet gewapend; zij heeft zelfs geen helm op - gewoon een persfotografe die haar werk probeert te doen. 

Ineens moest ik denken aan de beruchte sneer van Pier Paolo Pasolini aan de studenten die op 1 maart 1968 demonstreerden in Rome en door de politie werden aangevallen:

Quando ieri a Valle Giulia avete fatto a botte
coi poliziotti,
io simpatizzavo coi poliziotti.
Perché i poliziotti sono figli di poveri.

"Toen gisteren op Valle Giulia jullie op de vuist zijn gegaan
met de politieagenten,
sympathiseerde ik met de politieagenten.
Omdat de politieagenten armeluiskinderen zijn."

De passage plaatste links Italië voor een raadsel. In een conflict tussen studenten die de gevestigde orde aanvielen en de politie, koos Pasolini de kant van de politie, omdat die bestond uit proletariërs?

Bij nader toezien is het natuurlijk iets gecompliceerder. Om te beginnen sympathiseert Pasolini niet met de politie, maar met de politieagenten. Bovendien is de 'uitspraak' slechts een kort fragment uit het gedicht 'Il PCI ai giovani' ('De Communistische partij aan de jongeren'), waarin hij zich rechtstreeks tot de “lieve jongens en meisjes” richt. De tekst dateert van 16 juni 1968, en begint heel expliciet met een verwijzing naar de confrontatie op Valle Giulia. Pasolini beschrijft kort hoe de demonstrerende studenten op sympathie kunnen rekenen in de media (het is volop Mei '68), maar niet bij hem. Voor hem zijn het slechts fils à papa, rijkeluiskinderen die voorbereid worden om de rol van hun ouders in de klassenmaatschappij over te nemen.  "Ik haat jullie zoals ik jullie papa's haat."

De politieagenten daarentegen komen uit de onderklasse, stedelijk of plattelands, en Pasolini kent die zelf maar al te goed. Hij kent de manier waarop zij kinderen en jongens geweest zijn, met een vader die zelf kind gebleven is omdat hij door de miserie waaruit hij zijn gezin niet kon halen, zelf geen gezag had. Duizend lire een schat, de moeder zwak als een vogeltje door een of andere ziekte, de talloze broertjes en zusjes, het souterrain boven de beerput, het appartement in de woonblokken, enz. enz.

En dan, kijk hoe ze aangekleed zijn: als paljassen. En het ergst van al, de psychologische staat waartoe zij gereduceerd zijn (en dat voor een schamele veertigduizend lire per maand):

senza più sorriso,
senza più amicizia col mondo,
separati,
esclusi (in un tipo d’esclusione che non ha uguali);
umiliati dalla perdita della qualità di uomini
per quella di poliziotti (l’essere odiati fa odiare).

"geen glimlach meer,
geen vriendschap meer met de wereld,
afscheiden,
uitgesloten (in een soort uitsluiting die geen gelijke heeft)
vernederd door het verlies van de hoedanigheid van mensen
voor die van politieagenten (gehaat zijn doet haten)."

En hij gaat door dat, uiteraard, hij ook tegen de politie is, maar “pak dan de magistratuur aan, eerder dan die politiemensen van jullie leeftijd”. Op Valle Giulia vond een stuk klassenstrijd plaats, en de studenten, hoewel zij gelijk hadden, waren de rijken, terwijl de politieagenten, die aan de kant van het ongelijk stonden, de armen waren. Bella vittoria, dunque.

Pasolini stelt zich voor hoe, net zoals de studenten de universiteit bezetten, jonge arbeiders hun fabriek zouden bezetten. Die zouden niet hoeven rekenen op de sympathie van Corriere della Sera, la Stampa, Newsweek of Le monde, en de politie zou zich in de fabriek zeker niet beperken tot het incasseren van wat klappen. Maar vooral, “hoe zou een jonge arbeider kunnen besluiten een fabriek te bezetten, zonder binnen de drie dagen van honger om te komen?” … “Dus ga jullie universiteit maar bezetten, maar geef ook de helft van wat jullie ouders voor jullie betalen aan de jonge arbeiders, zodat die, samen met jullie, ook hun fabriek kunnen bezetten.”

En toch: begrip of niet voor de mogelijke klassenverhoudingen in de demonstratie; wat bezielt zo'n figuur om ongewapende mensen aan te vallen, terwijl hij wel een wapen heeft? En al zou het klassenstrijd zijn tegen studenten (of in dit geval de fotografe) die een makkelijk leven leiden, en die (binnenkort) deel uitmaken van de heersende klasse, is dat een voldoende grond om sympathie te hebben voor een pauper, die anderen neerslaat om de orde te verdedigen die hem arm maakt en houdt? 

OBSPOL

OBSPOL staat voor Observatoire des violences policières. De website bestaat sinds maart 2013 en bevat een schat aan informatie over politiegeweld in België, maar ook in het buitenland. Je kan er getuigenissen vinden (deels overgenomen uit publieksmedia) en een overzicht van juridische actualiteit. Ook het Verslag over 2014 dat de Ligue des droits de l’homme en OBSPOL hebben gemaakt in het kader van het Universeel Periodiek Onderzoek van de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties staat op de site. Het is een onthutsend document, stevig onderbouwd met grafieken en statistieken. Wie het allemaal wat smeuïger wil, vindt ook een rubriek met filmpjes; een behoorlijk aantal ervan is echter blijkbaar al verwijderd van de site waarnaar verwezen wordt.

Want de Antwerpse Snelle Respons Teams met hun oorlogswapens mogen zich dan voorlopig vooral belachelijk maken, de cultuur van geweld bij de politie (verbaal en fysiek) uit zich ook in allerlei dagelijkse optredens. De site www.obspol.be geeft goed aan waarom het belangrijk is dat deze praktijken voortdurend geregistreerd worden.

De illustratie hieronder is een werk van banksy.

 

De VN en drugs

Wie had dat verwacht? In Genève heeft de Hoge Commissaris voor de mensenrechten van de Verenigde Naties zopas een hele reeks aanbevelingen gedaan ter verdediging van mensenrechten in het internationale systeem van drugscontrole en -bestrijding. Daarmee gaat hij regelrecht in tegen het jarenlange beleid van UNODC, het United Nations Office on Drugs and Crime, dat ook in Genève zijn hoofdkwartier heeft.

De Hoge Commissaris is de Jordaanse prins Zeid Ra’ad Zeid Al-Hussein, en de omslag zou niet alleen te maken hebben met Al-Husseins engagement voor de mensenrechten, maar ook met de groeiende druk van Latins-Amerikaanse staten. Die ondergaan immers op grote schaal de verwoestende effecten van het prohibitionistische beleid.

De zestien pagina’s van de nota van Al-Hussein maken alvast qua terminologie het verschil. Sinds decennia kon in teksten van de Verenigde Naties uitsluitend sprake zijn van ‘drug abuse’. Nu blijkt dat drugs ook gewoon kunnen gebruikt worden. Verder bepleit Al-Hussein onder meer: de volledige depenalisering van de persoonlijke consumptie van psychotrope middelen, zonder onderscheid te maken tussen lichte of ‘hard drugs’; alternatieven voor vrijheidsberoving in het geval van verdachten met verslavingsproblemen; een verbod op gedwongen onthouding met het oog op bekentenissen of informatie; volledige, en niet uitsluitend dreigende, informatie aan jongeren inzake drugsgebruik; het aanvaarden van het traditioneel of gewijd gebruik van bepaalde illegale stoffen; een duidelijk verbod op de doodstraf in het geval van misdrijven die te maken hebben met de consumptie van of handel in verboden middelen; en hoe dan ook het bevorderen van harm reduction als algemeen beleid.

De aanbevelingen van Al-Hussein komen niet echt uit de lucht vallen. Al jaren wordt er op institutioneel niveau binnen de Verenigde Naties druk uitgeoefend om af te stappen van het desastreuze beleid van prohibitionisme. Maar ook op kleinere schaal, in gemeenten, regio’s en deelstaten in Latijns-Amerika, de Verenigde Staten en Europa zie je pogingen om op een normale manier om te gaan met mensen die verboden roesmiddelen willen consumeren. Dat is niet alleen een kwestie van mensenrechten, maar ook van puur pragmatisme en goed bestuur.

De nota wordt op 28 september besproken tijdens de dertigste zitting van de VN-Raad voor de mensenrechten.

Sacré Coeur

 

Syndicate content