Paardenvlees in de lasagne? Sporen van uitwerpselen in de chocoladetaart van Ikea? Wat hier samenkomt zijn onder meer de tendens naar schaalvergroting en mondialisering in de productie van voeding, en de honger naar een zo groot mogelijke winst op zo klein mogelijke kosten. Dit zijn geen fenomenen die uitsluitend met voedselproductie te maken hebben, maar gezonde voeding is iets wat mij al meer dan veertig jaar na aan het hart ligt, en waar ik ook vrij veel voor over heb.
Daarom raakt het mij toch, als ik lees hoe dat in zijn werk ging met het paard in de lasagne van Findus (die ik overigens, echt waar, nooit zelf gekocht heb). Het fragment hieronder komt uit Solidaire van 7 maart 2013, en is ook te vinden op http://www.ptb.be/nieuws/artikel/scandale-alimentaire-la-logique-du-profit-est-un-mauvais-cheval-de-bataille.html?utm_source=ptb2013-03-09&utm_medium=email&utm_content=html&utm_campaign=portalnewsletter.
« Findus, au départ une entreprise suisse, aujourd’hui suédoise, place une commande chez Comigel, en France.
La filiale de Comigel à Luxembourg fait entrer un sous-traitant en scène : Spanghero, en France.
Spanghero achète de la viande via un trader à Chypre.
Le trader de Chypre achète de la viande… aux Pays-Bas.
Le trader néerlandais dépose finalement sa commande dans un abattoir en Roumanie, où l’on traite aussi bien des chevaux que des bovins.
Toute cela pour faire en sorte que Findus reçoive des ingrédients le meilleur marché possible.
Qui se soucie encore de l’origine, de la qualité, du traitement des bêtes, des conditions de production de la viande, des conditions de travail des ouvriers roumains, de la nuisance pour l’environnement ? Dans toute cette chaîne, personne. La seule chose qui compte, c’est le plus gros bénéfice possible. »
