paralipsis

(Version française sur https://rivieren-en-meren.online/2019/09/19/paralipse/)

Waarover ik het niet wil hebben hier, is het langdurige uitblijven van nieuwe bijdragen op mijn websites. Op durieux.eu dateert de laatste bijdrage, het lange essay hoe (een) intellectueel zijn? alweer van 10 juni. Op rivieren & meren – rivières & lacs – rivers & lakes is het laatste stuk exact drie maanden oud, maar eigenlijk was Het kind en de zee zijn van zichzelf niet meer dan een nauwelijks veredelde aankondiging van een evenement door anderen georganiseerd.

Het doet er weinig toe hoe dat zo gekomen is. Ik vraag ook niet waarom dat zo is. Vragen naar het waarom is vragen naar een reden, en een reden veronderstelt een intentie of een doelstelling. Intenties en doelstellingen zijn vaak nauwelijks te achterhalen; wat je wel kan uitzoeken is hoe zaken of toestanden geworden zijn wat zij nu zijn. Maar daar wil ik niet op ingaan, op de impact van de verhuizingen van het afgelopen jaar. Ik zal geen ruimte besteden aan de energie die opgeslorpt werd door het opruimen van een archief van decennia, over de zoektocht naar instanties die waardevolle delen ervan wilden overnemen, over het noodzakelijke terugbrengen van mijn bibliotheek tot iets meer dan de helft. Het had toch allemaal vroeg of laat moeten gebeuren, en nu ik het zelf kon doen, kon ik voorkomen dat nabestaanden anders ooit alles gewoon zouden wegkieperen.

Het heeft ook geen zin om in te gaan op de déprime die volgde op de verhuizing uit de Belgische Ardennen, uit een woning met een klein park waar ik bijna tien jaar graag gewoond heb. Ook het feit dat ik weer in Vlaanderen terecht kwam, het gewest waaruit ik tien jaar geleden weg wilde vanwege het nationalisme, de xenofobie en de fascistoïde onderstroom in de politiek en de media, was niet van aard om energiek weer aan het schrijven te gaan. Ik woon nu op een mooi en comfortabel appartement met uitzicht en aan het water, maar daar wil ik het ook niet over hebben.

Meer dan een jaar in verhuismodus gaat niet in je koude kleren zitten, en als je dan ziet dat wat tien jaar geleden een politieke dreiging was, nu dominante realiteit is geworden op de plek waar je woont, word je daar ook niet vrolijk van. Het vroeg dus enige tijd om mijzelf ervan te overtuigen dat ik weer de draad moet opnemen van mijn websites, dat het weer zin heeft om – liefst regelmatig – dingen te schrijven, als het al niet is omdat anderen geïnteresseerd zijn, dan toch om mijzelf er toe aan te zetten mijn gedachten goed te formuleren en min of meer coherent op een rij te zetten.

Maar eigenlijk gaat dit blog helemaal niet daarover. Waar ik het wel over heb is over de paralipsis. De paral(e)ipsis is de stijlfiguur waarbij je aangeeft dat je het niet zal hebben over alles waar je dan nadien wel over praat. “Ik zal niet beweren dat dat flauwekul is, maar …”

En uiteindelijk gaat dit stukje ook niet over de paralipsis. Het is gewoon een oefening en een poging om de routine van het schrijven weer op te nemen.